Μια άγρια γάτα εμφανίστηκε στο Παγγαίο και ενώ από καιρό υπήρχαν μαρτυρίες για την παρουσία της, δεν υπήρχε αποδεικτικό υλικό.
Σήμερα ο Χαράλαμπος Στέτσικας, ανέβασε στον λογαριασμό του στο FB το οπτικό υλικό σχολιάζοντας την συνάντησή του με το άγριο ζώο, τονίζοντας ότι «μέχρι και να αναπνέω σταμάτησα όταν είδα να έρχεται, για να μην την τρομάξω». Η εμφάνιση έγινε σε υψόμετρο 1.070μ στο Παγγαίο, σύμφωνα με το xronometro.com.
Η παρουσία του λύγκα Ρήσος στο Παγγαίο αγγίζει τα όρια του μύθου και είναι πολύ πιθανό να πρόκειται γι’ αυτό το ζώο που αποτυπώθηκε στις φωτογραφίες και το βίντεο.
Ο δασολόγος Αντώνιος Καπετάνιος σε σχετικό του άρθρο σημειώνει ότι «Ο λύγκας λοιπόν… Ζώο μυστηριώδες, περίεργο, ακριβοθώρητο, από κείνα που κινούν τη φαντασία, τα όχι συμβατικά, τ’ «άπιαστα», τα λεύτερα κι ανεξάρτητα, που σ’ εξιτάρουν. Δύσκολα τον βλέπεις, και δεν οικειώνεται μαζί σου. Το ίδιο το ζώο, με την απόκοσμη κι απαρατήρητη ζωή του, την απόρρητη για το ίδιο και προκλητικά απρόσιτη για τους ανθρώπους, σε αποτρέπει να το προσεγγίσεις και να το ‘ξετάσεις, σου απαγορεύει να το ιδείς καν, παρά μόνο να το αισθανθείς· σαν ιδέα, σαν ίχνος, σαν ξάφνιασμα, σα νεφέλωμα στο αναπάντεχο της φύσης. Είναι, αλήθεια, ιδεατό να κοινωνείς μαζί του, είναι διαπρύσια επιθυμητό μα ταυτόχρονα αθέλητο ένα συναπάντημα με το ζώο αυτό. Δε φοβάται την παρουσία σου, απλά δεν αντέχει την επαφή, την ξένη παρουσία, την ανοίκεια και μη ομοειδή σχέση· έχει πρόβλημα αποδοχής λόγω του ανεξάρτητου και μη κοινωνικού του χαρακτήρα. Και τούτο διότι είναι μονήρης χαρακτήρας, δεν επιθυμεί να προσεγγιστεί και να οικειώσει, θέλει τη μοναξιά στο περιβάλλον του. Αυτό το περιβάλλον, για να το αποδεχτεί, πρέπει να είναι ανόθευτο, απείραχτο κι αμόλυντο, για να το ζει στην πληρότητα που η φύση του επιζητεί.
Δε ζει κατά σύμβαση, με τους κανόνες που τίθενται κατά παρέκκλιση ή κατ’ απαίτηση, αλλά σύμφωνα με τη νομοτέλεια και τους αβίαστα προκύπτοντες κανόνες του φυσικού συστήματος όπου θα δραστηριοποιηθεί. Εάν θεωρήσει ότι υπάρχει εκτροπή στο φυσικό σύστημα, αστάθειά του, αστάθμητη λειτουργία του, τότε αποφεύγει την προσαρμογή και προτιμά τη φυγή κι εγκατάσταση αλλού, σε περιβάλλον που θεωρεί κοντύτερο στην ιδιοσυγκρασία του και στις απαιτήσεις του –γενικώς αρέσκεται να μετακινείται, ικανοποιώντας την ανησυχία του ως προς την ανεύρεση του ιδανικού και προσεγγίσιμου στις απαιτήσεις ως προς το βιότοπό του, για να εγκατασταθεί».
